Οι πολεμικές τέχνες αναφέρονται στην αρχαία Ελλάδα σε πολλά κείμενα διαφόρων εποχών. Βρίσκουμε σε αρχαία ελληνικά κείμενα πλήθος λέξεων και εκφράσεων που μας ξεκαθαρίζουν ότι οι πολεμικές τέχνες επινοήθηκαν από τους έλληνες και με τις εκστρατείες του Διονύσου και του Ηρακλή μεταφέρθηκαν στην Ασία όπου έγιναν γνωστές και στην συνέχεια επανήλθαν στην δύση ως ασιατικές μαχητικές τέχνες και όχι ως αρχαίες ελληνικές μαχητικές τέχνες (βλέπε ανάλυση στο μελετητικό έργο Θαγετοί Οικονομολόγοι).
Ή πλέον άγνωστη αλλά και η πλέον διαχρονική μαχητική τέχνη των ελλήνων που
σε όλη την προϊστορική και ιστορική περίοδο δημιούργησε το ελληνικό φωτοφόρο ελληνικό πνεύμα είναι το ΠΑΜΜΑΧΟΝ.
Το άθλημα που συνέδεσε την δυναμική ευθυγράμμιση του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος και έφερε σε σύνδεση την Απολλώνια και την Διονυσιακή αρχαία σκέψη των ελλήνων.
Σήμερα λειτουργεί δυναμικά και αναβιώνει την σύνθεση όλων των αρχαίων
αθλημάτων η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΑΧΗΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΩΝ «ΠΑΜΜΑΧΟΝ» (ΠΟΑΜΑ) με μοναδικό στόχο να συνενώσει και να αναπροσδιορίσει τον σκοπό και των στόχο των μαχητικών αθλημάτων και τεχνών πάνω στο αρχαιοελληνικό φωτοφόρο πνεύμα. Το ΠΑΜΜΑΧΟΝ ήταν και είναι το ομορφότερο από τα ελληνικά αθλήματα.
Από τα βάθη των αιώνων φτάνει ως τις μέρες μας ο απόηχος της ωραιότερης
εκδήλωσης του ανθρώπου, ο αθλητισμός (συσχετίσει πνεύματος, ψυχής και
σώματος σε ισορροπία με τον κοσμικό νου).
Αποκορύφωμα του αθλητικού ιδεώδους υπήρξε το μοναδικό, ανυπέρβλητο, το
κάλλιστο των «εν Ολυμπία» τελουμένων αθλημάτων, το άθλημα Πάμμαχον, μέσω
διαφόρων άλλων αθλημάτων όπως του Παγκρατίου, της Πυγμής, της Πάλης κ.λπ.
Είναι αλήθεια ότι η διαρκείς ιστορική έρευνα δεν κατόρθωσε, μέχρι και
σήμερα, να προσδιορίσει την χρονική αφετηρία που αυτή, η κατά βάση, πολεμική
τέχνη άοπλου πολέμου (μάχης με κενά χέρια, μάχης χωρίς σπαθί) και της
αυτοάμυνας μετατράπηκε σε ένα εντυπωσιακό και ωφέλιμο για τον άνθρωπο
άθλημα.
Σίγουρα όμως είναι από την εποχή των εκπολιτιστικών εκστρατειών την Ασία του
Διονύσου και του Ηρακλή.
Κατόρθωσε, όμως, η έρευνα και η μελέτη, με την βοήθεια της αρχαιολογικής
σκαπάνης και την μελέτη των αρχαίων ελληνικών ευρημάτων και κειμένων να
αποκτήσει μια ολοκληρωμένη εικόνα του αθλήματος αυτού, να το αποκαταστήσει
και να του ξαναδώσει την θέση που του αρμόζει ανάμεσα στα αθλήματα των
μαχητικών τεχνών.
Πολύτιμα στοιχεία για την άσκηση αυτής της πολεμικής τέχνης και του
αθλήματος μας παρέδωσαν τα αρχαία ευρήματα, αφού πληροφορίες για τις
τεχνικές του αθλήματος Πάμμαχον μπορούμε να εξάγουμε από αρχαία ευρήματα,
αγγειογραφίες, ανάγλυφα και ανδριάντες, τα οποία το αποδίδουν
παραστατικότατα και βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα την μορφή την οποία είχε το άθλημα Πάμμαχον και τις τεχνικές που τότε χρησιμοποιούσαν.
Εκτός αυτών, βρίσκουμε περιγραφές των τεχνικών του αθλήματος Πάμμαχον και
στα διασωθέντα κείμενα των αρχαίων ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων.
Για το σπουδαίο και πανέμόρφο αυτό άθλημα έγραψαν πλήθος αρχαίοι ποιητές,
όπως ο Όμηρος και ο Πίνδαρος, ο οποίος υμνεί τους νικητές των μεγάλων
θρησκευτικών και αθλητικών οργανώσεων στα Ολύμπια, στα Νέμεα, στα Ίσθμια και στα Πύθια.
Ένας άλλος μεγάλος αρχαίος έλληνας ποιητής, ο Διογένης Λαέρτιος, στο υπέροχο λυρικό ποίημά του, τα Αργοναυτικά, περιγράφει την νίκη του Ηρακλή σε
αθλητικούς αγώνες στο Πάμμαχον.
Μάλιστα τονίζεται ΑΘΛΗΜΑ ΠΑΜΜΑΧΟΝ τόσο στο αρχαιοελληνικό κείμενο όσο και στο λατινικό.
Με το άθλημα αυτό ασχολήθηκαν ακόμα και γιατροί, όπως ο Γαληνός, που έζησε
την ρωμαϊκή εποχή.
Αυτό είναι φυσικό αφού γνωρίζουμε ότι η συστηματική άσκηση στο Πάμμαχον είχε ευεργετικά αποτελέσματα ακόμα και σε ορισμένου είδους ασθένειες.
Άλλωστε, κύριο γνώρισμα του αθλήματος είναι η αερόβια άσκηση, η μυϊκή
ενδυνάμωση, η ψυχική ανάταση και η αυτοπειθαρχία. (Σημείωση: Η υγεία και η
ψυχική ανάπτυξη που δίνει το Πάμμαχον και η ψυχική ανάταση έχει αναλυθεί σε
πλήθος βιβλίων του Προέδρου της ΕΠΙΣΕ του ΠΑΜΜΑΧΟΝ).
Το άθλημα Πάμμαχον στα πανάρχαια χρόνια, υπήρχε σαν την αποτελεσματικότατη άοπλη πολεμική τέχνη, πολύ πριν εξελιχθεί στο πανέμορφο άθλημα, που αναφέρουν οι αρχαίοι συγγραφείς.
Σε ανάγλυφο από το Μουσείο των Δελφών βλέπουμε τον Ηρακλή να παλεύει, σε
έναν από τους άθλους του, με τον Ανταίο. Οι δύο πανίσχυροι ήρωες προσπαθούν
να ανατρέψουν ο ένας τον άλλον με διάφορες λαβές του Πάμμαχον
χρησιμοποιώντας την τεχνική του «δράττειν» και την τεχνική του «αγκυρίζειν».
Σε άλλον ερυθρόμορφο κρατήρα του 510 π.Χ., ο οποίος βρίσκεται στο μουσείο
του Λούβρου, στο Παρίσι, παρουσιάζεται ο Ηρακλής να εφαρμόζει την θανατηφόρο λαβή του «τραχηλισμού» στον Ανταίο. Αποτέλεσμα ο Ανταίος πεθαίνει, εξ αιτίας της τεχνικής Πάμμαχον του Ηρακλή.
Εκτός από τον Ηρακλή, με το άθλημα του Πάμμαχον έχει σχέση και η άλλη μία
μεγάλη μορφή της ιστορικής αρχαιότητας, ο βασιλιάς των Αθηνών, ο Θησέας, του οποίου η δράση (για μερικούς) προσδιορίζεται χρονικά στο μεταίχμιο ιστορικών και προϊστορικών χρόνων.
Σε ένα πιάτο, εύρημα, το οποίο βρίσκεται στο Βρετανικό μουσείο, εικονίζεται
ο ήρωας Θησέας που προσπαθεί να ανυψώσει τον ληστή Κερκύονα και να τον
ανατρέψει, κάνοντάς του την λαβή επί του κορμού που ονομάζεται τέχνασμα
«αναβαστάσαι εις ύψος».
Σε ερυθρόμορφο κύλικα στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. βλέπουμε τον Θησέα να
ετοιμάζεται να εφαρμόσει το τέχνασμα του «αγκυρίζειν», αφού πρώτα έχει
εξουδετερώσει την επίθεση του ληστή Κερκύωνος. Το πιάσιμο του αριστερού
χεριού, η λαβή από την μέση, καθώς επίσης και ο βηματισμός του Κερκύωνος,
δηλώνουν «επίθεση με βηματισμό προς τα εμπρός».
Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο Θησέας νίκησε και τον Μινώταυρο
παλεύοντας μαζί του και εφαρμόζοντας διάφορες από τις τεχνικές του αθλήματος
Πάμμαχον.
Η αναφορά του Πάμμαχον ως πολεμική τέχνη και σαν άθλημα, στα ιστορικά αυτά
ευρήματα αποτελεί μία ένδειξη του ότι η προέλευση του Πάμμαχον αθλήματος
χάνεται στα βάθη της ελληνικής ιστορίας και της προϊστορίας.
Είναι δηλαδή ένα ξεκάθαρο γέννημα της ελληνικής φυλής από τους προϊστορικούς χρόνους.
Πλησιάζοντας τα ιστορικά χρόνια, παρουσιάζεται και πάλι μπροστά μας η
μεγαλειώδης μορφή του ήρωα Ηρακλή, ο οποίος, σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές,
είναι αυτός ο οποίος αναβίωσε τους Ολυμπιακούς αγώνες, ενός πανάρχαιου
θεσμού, εθνικοθρησκευτικού των Ελλήνων, αφού, όπως είδαμε, ήδη κατά την
Αργοναυτική εκστρατεία ετελούντο αγώνες, πολύ προ του 776 π.Χ. που είναι η
επίσημη αφετηρία των Ολυμπιάδων, όταν σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελό
νίκησε σε αγώνες πάλης και Πάμμαχου που έγιναν κοντά στον Αλφειό ποταμό.
Σε αντίθεση με την άοπλη πολεμική τέχνη, η οποία, όπως είδαμε μέχρι τώρα,
περιελάμβανε και τεχνικές εξόντωσης των εχθρών, στο Πάμμαχον άθλημα δεν
είχαμε και δεν έχουμε θανάτους ούτε σοβαρούς τραυματισμούς, αφού
αποφεύγονται οι επικίνδυνες λαβές.
Εξαίρεση αποτελεί το Παγκράτιο, τμήμα του αθλήματος Πάμμαχον, όπου
εκτελούνται και επικίνδυνες θανατηφόρες λαβές και μάλιστα το παγκράτιο ΔΕΝ
ήταν από τα αθλήματα που είχαν στην αρχαιότητα κύρος μια και ήταν ένα
υποβιβασμένο Πάμμαχον.
Εκτός αυτού, οι αγώνες και οι προπονήσεις γίνονται και γινόντουσαν κάτω από
την αυστηρή παρακολούθηση και επίβλεψη των προπονητών και των κριτών.
Πριν από το επίσημα αναγνωρισμένο έτος ίδρυσης των Ολυμπιακών αγώνων,
γνωρίζουμε ότι το άθλημα Πάμμαχον (Παγκράτιο, Πυγμή, Πάλη κ.λπ.) το ασκούσαν και στην Μινωική Κρήτη, χάρη στην ανακάλυψη ενός ρυτού από την Αγια Τριάδα, στην Φαιστό, το οποίο χρονολογείται γύρω στο 1600 π.X.
Στο ρυτό αυτό φαίνεται να προπονούνται στο Πάμμαχον τέσσερις αθλητές. Αυτοί
ασκούνται στα βασικά γυμνάσματα, δηλαδή στις «κυβιστήσεις», στις
«ανακυβιστήσεις» και στις «πυγμές».
Σε μία από αυτές τις εικόνες φαίνεται να φορούν την πλήρη εξάρτηση των
αθλητών των πολεμικών τεχνών, δηλαδή κράνος, ιμάντες σε χέρια και τα
αθλητικά υποδήματα, όπως φορούν και σήμερα οι αθλητές πολεμικών τεχνών
προκειμένου να προφυλαχθούν από επικίνδυνα κτυπήματα κατά την διάρκεια της
προπόνησης και των αγώνων.
Εκτελούν ασκήσεις και τεχνικές απέναντι σε φανταστικό αντίπαλο, τις
αποκαλούμενες με τον αρχαίο όρο «Σκιαμαχίες» (βλέπε ομώνυμο βιβλίο του
ΠΑΜΜΑΧΟΝ από την ΠΟΕΜΑ).
Από τις εικόνες αυτές μπορούμε με να συμπεράνουμε όχι μόνο την παλαιότητα
του καθαρά Ελληνικού αυτού αθλήματος, αλλά και το ότι η προπόνηση στο
Πάμμαχον κατά την αρχαιότητα δεν διέφερε σε τίποτα από την προπόνηση της
σύγχρονης εποχής.
Μεταξύ των ιστορικών ευρημάτων για το άθλημα Πάμμαχον την έχουμε από το 648 π.Χ. την εποχή τέλεσης της 33ης Ολυμπιάδας. Από τότε αναγνωρίζεται σαν το πιο όμορφο αγώνισμα από αυτά που ετελούντο στην Ολυμπία.
Ο νικητής στο Πάμμαχον δοξαζόταν υπέρ του δέοντος. Οι πόλεις κράτη, της
κλασσικής αρχαιότητας, γκρέμιζαν τα τείχη τους κατά την υποδοχή των
Ολυμπιονικών τους στο Πάμμαχον.
Από τα διασωθέντα κείμενα πληροφορούμεθα ότι οι Λεοντίσκος και Σώστρατος
ανέπτυξαν τις τεχνικές των «στρεβλώσεων των άκρων» και για αυτό ονομάσθηκαν «ακροχερσίτες».
Αυτός, όμως, που επεξεργάσθηκε και τελειοποίησε όλες τις τεχνικές του
Παγκρατίου του Πάμμαχου αθλήματος είναι ο Λεύκαρος από την Ακαρνανία.
Σε αμφορέα της ίδιας εποχής εικονίζεται αγώνας Πάμμαχον με «πυγμές»,
«λακτίσματα» και «αποκρούσεις». Φαίνεται και ο «κριτής» με την «ράβδο»,
καθώς και ο «έφεδρος», δηλαδή ο αθλητής που βρίσκεται σε αναμονή για να μπει στον αγώνα.
Σε αμφορέα που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου, δύο αθλητές αγωνίζονται
στο Πάμμαχον. Ο ένας αθλητής ρίπτει στον αντίπαλό του δεξιά πυγμή.
Ενώ ετοιμάζεται να επαναλάβει το κτύπημα με το αριστερό του χέρι, ο
αντίπαλός του προσπαθεί να αποκρούσει, χωρίς επιτυχία, με το δεξί χέρι, ενώ
με το αριστερό στηρίζει το σώμα του για να απαλύνει την πτώση.
Έχει ευρεθεί και εύρημα με το «ράσσειν γοφού» σε αυτό ο αθλητής αρπάζει το
χέρι του αντιπάλου του και τοποθετεί το σώμα του στην κατάλληλη θέση έτσι,
ώστε να τον ανατρέψει περνώντας τον πάνω από τον ώμο του. Ο άλλος αθλητής
πρέπει να είναι έτοιμος να προφυλάξει το κεφάλι του προτείνοντας κατά την
πτώση το χέρι του.
Οι τεχνικές και οι λαβές που εφαρμόζονται, όσο οι αθλητές είναι όρθιοι,
δίνουν στο άθλημα την ονομασία «ορθοσταδην». Όταν οι αθλητές είναι κάτω, το
Πάμμαχον ονομάζεται «αλίνδισης».
Εδώ γίνονται και οι πιο θεαματικές τεχνικές και αυτό γιατί στο κάτω γίνονται
οι τεχνικές απαγόρευσης. Στην Φλωρεντία υπάρχει εύρημα με μία τεχνική
απαγόρευσης. Και οι δυο αθλητές βρίσκονται στο έδαφος γονατιστοί. Ο ένας
αθλητής βρίσκεται πίσω από τον αντίπαλο του και τον έχει φέρει σε πολύ
δύσκολη θέση.
Εφαρμόζει «στρέβλωσιν χειρός», δηλαδή του έχει αρπάξει το δεξί χέρι και το
στρίβει τραβώντας το προς τα πίσω. Συγχρόνως, ετοιμάζεται να του καταφέρει
πλήγμα πυγμής.
Ο αντίπαλος δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να «απαγορεύσει», δηλαδή
να εγκαταλείψει τον αγώνα.
Μπορούμε, λοιπόν, να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι το Πάμμαχον σαν άθλημα,
είχε ήδη ολοκληρωθεί και τελειοποιηθεί από τους προϊστορικούς χρόνους.
Για τον λόγο αυτόν και οι τεχνικές, που εικονίζονται στα ανάγλυφα και στην
αγγειογραφία, αν και αναφέρονται σε γεγονότα των μυθικών χρόνων,
αποκαλύπτουν τις τεχνικές που χρησιμοποιούσαν οι αθλητές στα κλασσικά και
εξής χρόνια, αφού το άθλημα ήταν ζωντανό στην εποχή τους και με βάση αυτά
που έβλεπαν ζωγράφιζαν και σκάλιζαν οι καλλιτέχνες τα αριστουργήματά τους.
Ας δούμε ορισμένες σκηνές αγώνων Πάμμαχου αθλήματος, όπως μας τις
παρουσιάζει η αρχαία εικαστική τέχνη.
Οι αρχαίοι Έλληνες, με τον επιστημονικό τρόπο σκέψης και την ακρίβεια στις
λεπτομέρειες, ανέπτυξαν σε τέλειο βαθμό το άθλημα αυτό.
Επινόησαν την κατάλληλη θέση του σώματος, που θα έπρεπε να έχει ο αθλητής
του Πάμμαχον αθλήματος, για να αντιμετωπίσει επίθεση ή να ετοιμαστεί για να
επιτεθεί.
Είναι η «στάση σώματος» ή «στάση ετοιμότητας» και την βρίσκουμε σε όλες τις
πολεμικές τέχνες. Με την στάση αυτή ο αθλητής έχει την κατάλληλη θέση τόσο
για άμυνα όσο και για επίθεση.
Σε ειδώλιο της ρωμαϊκής εποχής, που αποδεικνύει ότι και τότε γινόντουσαν
αγώνες Πάμμαχον και Παγκρατίου βλέπουμε έναν αθλητή να εκτελεί ένα λάκτισμα, το οποίο ονομάζεται «γαστρίζειν», αν καταφέρεται προς την κοιλιά, ή
«πτερνίζειν» αν καταφέρεται με την πτέρνα.
Η απόκρουση των λακτισμάτων την ονόμαζαν «απολακτίζειν».
Μια τεχνική, που σκοπό έχει την ανατροπή του αντιπάλου, είναι η «μεσολαβή» η
οποία χρησιμοποιείται και στην πάλη.
Σε έναν αμφορέα που βρίσκεται στο μουσείο του Βερολίνου βλέπουμε έναν αθλητή να ανυψώνει τον άλλο χρησιμοποιώντας αυτήν την τεχνική.
Μια άλλη λαβή, την οποία βλέπουμε σε αγαλματίδιο του 5ου π.Χ. αιώνα, που
βρίσκεται στο μουσείο των Βρυξελών, είναι η «αναβαστάσαι εις ύψος». Σκοπός
είναι η ανατροπή του αντιπάλου, δηλαδή να βρεθεί στον αέρα με το κεφάλι κάτω
και τα πόδια επάνω.
Βλέπουμε τον έναν αθλητή που προσπαθεί να προστατέψει το κεφάλι του από τις
δυσάρεστες συνέπειες της πτώσεως με το κεφάλι και να απαλύνει την πτώση.
Η «απαγόρευση», δηλαδή η εγκατάλειψη του αγώνα, είναι η πιο δραματική στιγμή του αθλήματος. Σε αμφορέα, που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο, βλέπουμε τον έναν αθλητή να βρίσκεται στο έδαφος και έναν άλλο να του επιτίθεται με πυγμές.
Ο πεσμένος αθλητής υψώνει τον δείκτη του χεριού του και «απαγορεύει», δηλαδή εγκαταλείπει τον αγώνα. Ο ραβδούχος προτείνει την ράβδο και εμποδίζει τον αθλητή, που είναι έτοιμος να επιτεθεί και πάλι.
Το Πάμμαχον βέβαια, δεν έπαψε να ασκείται παράλληλα και σαν άοπλη πολεμική
τέχνη από τους Έλληνες σε όλη την ιστορική αρχαιότητα. Έτσι, κατά τους
Μηδικούς πολέμους, όπου οι πρόγονοί μας δίδαξαν όλον τον κόσμο τι είναι
φιλοπατρία και αληθινή ελευθερία, το Πάμμαχον, χρησιμοποιήθηκε από τους
Έλληνες πολεμιστές.
Οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα και οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες, όταν έσπασαν τα δόρατα και τα ξίφη τους, συνέχισαν να πολεμούν και εξόντωναν τούς αντιπάλους τους εφαρμόζοντας τις τεχνικές του Πάμμαχον.
Μια τέτοια τεχνική εξόντωσης, της πολεμικής τέχνης του Πάμμαχον, βλέπουμε σε
χάλκινο αγαλματίδιο, που βρίσκεται στο μουσείο Βρυξελλών.
Ο ένας αθλητής βρίσκεται όρθιος, πίσω από τον αντίπαλό του. Με το αριστερό
του χέρι τραβά προς τα πίσω και στρίβει το δεξί χέρι του αντιπάλου του, ενώ
με το δεξί πιέζει το κεφάλι του αντιπάλου του προς τα κάτω.
Με την τεχνική του δημιουργεί στον αντίπαλό του φρικτούς πόνους στον αυχένα,
τον ώμο και τον αγκώνα. Μια ανάλογη τεχνική βλέπουμε σε χάλκινο αγαλματίδιο
του Μουσείου του Μονάχου.
Τέτοιου είδους τεχνικές συντρίβουν τους αγύμναστους και τους ελαφρά
γυμνασμένους. Για τον λόγο αυτό η εκγύμναση στο Πάμμαχον διαιρείται σε πολλά στάδια, ώστε ο αθλητής να αποκτά σταδιακά την απαιτούμενη σωματική ρώμη.
Εκτός αυτού, παρόμοιες τεχνικές, που μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα στους αθλητές, δεν χρησιμοποιούνται στο αθλητικό Πάμμαχον.
Για την προπόνηση στο άθλημα πάμμαχο χρησιμοποιούσαν τους «κώρυκους» που
ήταν δερμάτινοι σάκκοι, γεμάτοι με άμμο, αλεύρι ή όσπρια, και τους κρεμούσαν
από την οροφή του Γυμναστηρίου ή από ένα κλαδί δένδρου, και γυμνάζονταν
κτυπώντας τους κώρυκους με τις γροθιές για να δυναμώσουν την γροθιά τους
(Φιλόστρατος).
Κτύπημα «καστρίζειν». Κλωτσιά με το πόδι στο στομάχι.
Ο Πίνδαρος αναφέρει το τέχνασμα «υπτιασμόν» ως εξής: Ο αθλητής πεσμένος
ανάσκελα, τεντώνει τα χέρια, συμπτύσσει τα πόδια και τα εκτινάσσει με
δύναμη, σαν την αλεπού που όταν χιμήξει επάνω της αγριαετός, αμύνεται
πέφτοντας ανάσκελα.
Οι βασικές τεχνικές τού Πάμμαχου Παγκρατίου αθλήματος είναι:
1. Τεχνικές άμυνας.
2. Τεχνικές επίθεσης.
3. Τεχνικές του «ράσσειν», να ρίξεις τον αντίπαλο στο έδαφος:
α) από τα πόδια.
β) από τους γοφούς.
γ) από τα χέρια.
δ) από τον ώμο.
κ.λπ.
4. Τεχνικές άνω άκρων (χεριών):
α) Τεχνική επιθέσεως και κρούσεως άνω άκρων.
β) τεχνική του «άγχειν».
γ) τεχνική του «ακροχειρίζειν».
δ) τεχνική αποκρούσεων.
ε) τεχνική πιέσεων επί των νευρώσεων: δια των δακτύλων, δια των αγκώνων, δια
των γονάτων, δια των πτερνών.
στ) Πυγμή: (γροθιά). Ευθεία, Κυκλική, ανάστροφος, διπλή, απ' αρότρου,
αγκιστροειδής, εσωτερική, ράχεως, βάσεως.
ζ) Παλάμη: εσωτερική, ράχεως, βάσεως.
η) Κόψις: εσωτερική, εξωτερική.
κ.λπ.
5. Τεχνικές κάτω άκρων (ποδιών):
α) Λάκτισμα: εμπρόσθιον, κυκλικόν, πλάγιον, οπίσθιον, διπλό, τοξοειδές,
καθοδικόν, εναέριον, οπίσθιον κυκλικόν, ανάστροφον κυκλικόν, ανάστροφον
τοξοειδές, ωθήσεως.
β) Κνήμη: εσωτερική, εξωτερική.
6. Κλιματίζειν.
7. Τεχνικές ακινητοποιήσεως αντιπάλου.
8. Τεχνικές εξαρθώσεων:
α) Έλεγχος κάτω άκρων: ισχίου, γόνατος, άκρου ποδός.
β) Έλεγχος άνω άκρων: ώμου, αγκώνος, καρπού, ακροχειρίζειν.
γ) Τραχηλολαβές: εμπροσθία, πλαγία, οπισθία.
δ) Ακινητοποιήσεις: κλιματίζειν, μέσης.
κ.λπ.
9. Στάσεις ποδών:
α) εμπροσθίου.
β) άκρου ποδός.
γ) μάχης.
δ) πλάγια.
κ.λπ.
10. Θέσεις κορμού:
α) εμπρόσθιος.
β) διαγώνιος.
γ) πλαγία.
κ.λπ.
11. Μετακινήσεις.
12. Περιστροφές .
Δύο αιώνες μετά τους Μηδικούς αγώνες, αυτή η ελληνική πολεμική τέχνη έφτανέ
μέχρι τα βάθη της Ασίας, με τους απαράμιλλους στρατιώτες του Μεγάλου
Αλεξάνδρου, οι οποίοι υπήρξαν μοναδικοί στην γνώση και στην άσκηση του
Πάμμαχον, και απέκτησε σταδιακά, με το πέρασμα των αιώνων, την μορφή των
άοπλών πολεμικών τεχνών της Ανατολής που γνωρίζουμε σήμερα.
Σύντομα θα αρχίσουμε να παρουσιάζουμε μια σειρά μελετητικών έργων που θα
παρουσιάζουν τις λεγόμενες ως μαχητικές τέχνες ως απόρροια του ελληνικού
πνεύματος με στοιχεία που θα αποτελέσουν έκπληξη στην παγκόσμια κοινότητα
των μαχητικών τεχνών. Δεν απορρίπτουμε τίποτα, αλλά συνδέουμε το παρελθόν
των μαχητικών τεχνών με την κοιτίδα του πολιτισμού που τους γέννησε. Την
Ελλάδα.
Στο ΠΑΜΜΑΧΟΝ ήδη λειτουργεί η Επιτροπή Ιστορικής Έρευνας και Τεκμηρίωσης και μάλιστα σύντομα θα παρουσιάσει σε διεθνές επίπεδο τις μελέτες και τις
έρευνες πάνω στο φωτεινό μονοπάτι του ελληνικού μαχητικού πνεύματος.
πληροφορίες από τα τηλέφωνα 210-83.19.287 και 210-51.49.159. Πρόεδρος της
ΠΟΕΜΑ είναι ο κος Μάκης Χαραλαμπής και Γενικός Γραμματέας ο κος Γιώργος
Ντούκας. Σήμερα η Ομοσπονδία έχει 53 σωματεία μέλη και ακόμη άλλα 23
σωματεία αιτούνται να γίνουν μέλη.
Απλά και σταθερά ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Από την Επιτροπή Ιστορικής Έρευνας του ΠΑΜΜΑΧΟΝ
Και την ομάδα των ιδρυτών του Παγκρατίου
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Πηγή: http://revealedtheninthwave.blogspot.com/2012/11/blog-post_7424.html#ixzz2CDJzmXTn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου