Στο Αγγλικό Γεωλογικό Εργαστήριο ο Μ. Μορώ διαπίστωσε ότι μια σεληνιακή πέτρα εκμηδένιζε την βαρύτητα. Η σελήνη είναι ένας άγνωστος επισκέπτης ταξιδευτής του διαστήματος. Τα πετρώματα της επιφανείας της σελήνης είναι θόριο, ζιρκόνιο, τιτάνιο, χρώμιο, πυρίτιο, αλουμίνιο, σίδηρος, μαγνήσιο και ασβέστιο. Βρέθηκαν δε με τέτοιο τρόπο διατεταγμένα και σε τόσο μεγάλες ποσότητες, σαν να τοποθετήθηκαν από κάποιον που ήθελε να εξασφαλίσει προστασία από κοσμικές ακτινοβολίες και πτώση μετεωριτών. Η γεωχημική σύσταση των πετρωμάτων δεν μοιάζει με αυτή της γης, ενώ τα πετρώματα πυροξενομαγγανίτη, σιδηροψευδοβρουκίτη και τιτανιούχου πικοτίτη είναι άγνωστα στην γη, πράγμα που φανερώνει ότι γη-σελήνη δεν έχουν γεωλογική συγγένεια. Αν η σελήνη είχε αποσπασθεί από την γη όπως υποστηρίζει Μία εκδοχή, θα πρέπει να είχε την αυτή χημική σύσταση και την αυτή πυκνότητα και έστω υπόγεια νερά, αλλά η σελήνη δεν φαίνεται να είχε ποτέ νερό. Το να αιχμαλωτίστηκε η σελήνη από τη γη πρέπει να απόκλεισθεί, γιατί αντίκειται στους νόμους τπς ουράνιας μηχανικής. Λόγω των τεραστίων τριβών η σελήνη θα αναφλεγόταν.Οι κρατήρες της σελήνης δεν είναι ηφαιστειογενείς, αλλά προέρχονται από πτώση μετεωριτών. Ηφαιστειακά η σελήνη είναι νεκρή εδώ και 3 δισεκατομμύρια χρόνια, γεγονός ανεξήγητο σε συσχετισμό με τη γη. Οι κρατήρες έχουν μεγαλύτερο πλάτος, 150 χιλιόμετρα και βάθος μέχρι έξη χιλιόμετρα, φαινόμενο που δημιουργεί απορίες, τι υπάρχει μετά το βάθος αυτό. Ο φλοιός της σελήνης έχει πάχος μόλις 40 χιλιόμετρα και θα έπρεπε να είχε ενεργά ηφαίστεια εάν η κατάσταση του εσωτερικού ήταν διάπυρη. Εάν κρίνουμε από την ηλικία της θα έπρεπε να έχει ψυχθεί τελείως σε συνάρτηση με τις διαστάσεις της και ο φλοιός της θα έπρεπε να ισούται με την ακτίνα της. Τα 40 χιλιόμετρα του φλοιού της επιβεβαιώνουν ότι είναι τεχνητό περίβλημα και όχι φυσικό αποτέλεσμα λόγω ψύξεως της αρχικής πυρακτωμένης μάζας.
Με απλές μαθηματικές σκέψεις, αν κρίνουμε από την διάμετρο των κρατήρων, την ταχύτητα των μετεωριτών και την πυκνότητα της σελήνης, θα έπρεπε οι κρατήρες της σελήνης να είχαν βάθος ίσο με το πάχος του φλοιού ενώ έχουν μόνο 6 χιλιόμετρα, που σημαίνει ότι κάποιο πανίσχυρο υλικό εμποδίζει την παραπέρα εισχώρηση των μετεωριτών και επομένως η επιφανειακή διάταξη των πετρωμάτων δεν είναι τυχαία. Η σελήνη σαν ουράνιο σώμα χαρακτηρίζεται από τους επιστήμονες «Αστρική Ανωμαλία», γιατί η απόσταση της από την γη είναι πολύ μεγάλη για δορυφόρο. Είναι ο μεγαλύτερος δορυφόρος του ηλιακού συστήματος. Ο φωτεινός της δίσκος είναι ίσος με αυτόν του ηλίου, η τροχιά της κυκλική, περίεργο φαινόμενο για δορυφόρο, ενώ το φαινόμενο των εκλείψεων είναι το μοναδικό φαινόμενο στο ηλιακό μας σύστημα.
Ο ήλιος έλκει την σελήνη με διπλασία δύναμη απ' ότι η γη και θα έπρεπε λογικά να την αποσπάσει. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει αλλά και κατά τρόπο μυστήριο η τροχιά διορθώνεται όταν υπάρχουν αποκκλίσεις, σαν κάποιο κοσμικό χέρι να επεμβαίνει όταν απαιτείται. Με βάση τις παραπάνω ιδιαιτερότητες ο Αυστριακός καθηγητής Χόμπιργκερ είπε: Η σελήνη είναι επισκέπτης του διαστήματος. Οι Ρώσοι καθηγητές Μιχαήλ Μπάζιν και Αλεξάντερ Σερ-μπακώφ της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και αυτοί με βάοη όλα τα παράδοξα της σελήνης είπαν: Υπάρχουν στοιχείο που πείθουν ότι η σελήνη είναι κούφια και έργο νοημόνων όντων που κατοικούν στο εσωτερικό της. Είναι διαστημόπλοιο που κατασκευάστηκε να ταξιδεύει στο διάστημα για εκατομμύρια χρόνια. Ποιοί το έφτιαξαν και από που έρχεται δεν γνωρίζουμε.
Με τις παραπάνω απόψεις συμφωνούν και ο αστρονόμος της ΝΑΣΑ Μακ Ντόναλντ και ο Αγγλος συνάδελφος του Γουέλκινς. Με την αποστολή «Απόλλων 11 και 12» εγκατέστησαν υπερευαίσθητους σεισμογράφους στη «θάλασσα της Γαλήνης» και στη «θάλασσα των Καταιγίδων» αντίστοιχα, προκειμένου να μελετήσουν σεισμικά φαινόμενα της σελήνης.Όταν η σεληνάκατος του «Απόλλων 12» επέστρεψε στο διαστημόπλοιο την άφησαν να πέσει στην επιφάνεια της σελήνης σε απόσταση 65 χιλιομέτρων μακρυά από τον σεισμογράφο και προς κατάπληξη όλων παρουσιάστηκε ένα μη αναμενόμενο φαινόμενο:
Οι παλμικές δονήσεις της σύγκρουσης που μεταδιδόταν με την απίστευτη ταχύτητα των 10 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, αυξήθηκαν προοδευτικά, έφθασαν σε μια μέγιστη τιμή και μετά έσβησαν. Η ταχύτητα του ήχου στην επιφάνεια της θάλασσας είναι 1240 μέτρα το δευτερόλεπτο. Το φαινόμενο κράτησε μία ώρα και θύμιζε χτύπους καμπάνας. Οι χτύποι στην καμπάνα θα διαρκούσαν λιγότερο από μισή ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου