ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

ΟΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

   Οι αρχαίες μυθολογίες είναι οι αρχαίες θρησκείες και οι σημερινές θρησκείες δεν είναι παρά οι σημερινές μυθολογίες. Μία προσεκτική ματιά σ’ αυτές δείχνει όχι μόνο ότι όλες τους κρύβουν σημαντικές αλήθειες αλλά και ότι συνδέονται μεταξύ τους. Και ότι τελικά όλες μαζί αποτελούν την απόκρυφη ιστορία του ουρανού και της γης, ενώ η κάθε μία από αυτές δεν είναι παρά ένα μέρος της ιστορίας αυτής. Η μόνη αναλήθεια, όσον αφορά αυτές, η οποία όμως οφείλεται στη λανθασμένη ερμηνεία των κειμένων που τις αποτελούν, είναι ότι οι θεοί στους οποίους αναφέρονται δεν είναι η ύψιστη οντότητα που ονομάζεται Θεός αλλά οι άγγελοί του.

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

«Οι Εβραίοι αποτελούσαν ασήμαντο, απειροελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού της Γαλιλαίας και σπάνια συναντούσε κανείς κάποιο δικό τους στην περιοχή αυτή. Μολονότι όλα αυτά τα γεγονότα είναι γνωστά στους χριστιανούς ερευνητές και ιστορικούς, ωστόσο, ορισμένοι επιμένουν να προκαλούν σύγχυση στους πιστούς της θρησκείας του Ναζωραίου, επαναλαμβάνοντας το φοβερό εβραϊκό ψεύδος και βλασφημία ότι δήθεν ‘‘ο Χριστός ήταν Εβραίος’’».

G.A. Williamson, βιβλικός ερευνητής

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

   Η Γαλιλαία από την οποία καταγόταν η μητέρα του Χριστού ήταν περιοχή εθνικών, σύμφωνα με το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (κεφάλαιον 4, στίχος 15): «Γαλιλαία των εθνών». Εθνικοί ή έθνη ονομάζονται οι μη ιουδαϊκοί λαοί. Αυτό φαίνεται και στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον από το εξής σημείο (κεφάλαιον 7, στίχος 1): «Και περπατούσε ο Ιησούς μετά από αυτά στη Γαλιλαία, διότι δεν ήθελε να περπατάει στην Ιουδαία, επειδή οι Ιουδαίοι ζητούσαν να τον φονεύσουν». Αλλά και από το ότι οι Γαλιλαίοι στο πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων αποκαλούνται από τους Ιουδαίους αλλοεθνείς (κεφάλαιον 5, στίχοι 14-15): «Από όλη τη Γαλιλαία έχουν συνασπιστεί όλοι οι αλλοεθνείς». Γι’ αυτό και οι Ιουδαίοι αναρωτιούνται (Κύριλλος Αλεξανδρείας, Ερμηνεία εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον): «Πώς λοιπόν λένε ότι είναι Γαλιλαίος αυτός που προέρχεται από τους Ιουδαίους; Πώς είναι αλλογενής αυτός που προέρχεται από το Ισραήλ;». Γι’ αυτό λένε και στον Νικόδημο ότι Ιουδαίος προφήτης δεν έχει έρθει από τη Γαλιλαία (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 7, στίχος 52): «Μήπως είσαι κι εσύ από τη Γαλιλαία; Μελέτησε τις Γραφές και θα δεις ότι προφήτης από τη Γαλιλαία δεν έχει έρθει».

   Μάλιστα στο πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων αναφέρεται ότι το 164 π.Χ. όσοι Ιουδαίοι έμεναν στη Γαλιλαία έφυγαν και πήγαν στην Ιουδαία γιατί οι Γαλιλαίοι ήθελαν να τους εξοντώσουν (κεφάλαιον 5, στίχοι 14-15, 17, 23): «`Εφτασαν άλλοι αγγελιοφόροι από τη Γαλιλαία με σκισμένα τα ρούχα τους κι ανάγγειλαν την ίδια είδηση, ότι δηλαδή από την Πτολεμαΐδα, την Τύρο και τη Σιδώνα κι από όλη τη Γαλιλαία έχουν συνασπιστεί όλοι οι αλλοεθνείς εναντίον τους για να τους εξοντώσουν. Τότε ο Ιούδας είπε στον αδελφό του τον Σίμωνα, ‘‘Διάλεξε όσους άνδρες χρειάζεσαι και πήγαινε να σώσεις τους συμπατριώτες σου που βρίσκονται στη Γαλιλαία’’. Ο Σίμωνας παρέλαβε όσους ήταν στη Γαλιλαία και στα `Αρβαττα, μαζί με τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους και τα υπάρχοντά τους και τους έφερε στην Ιουδαία».

   Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον αναφέρεται ότι στην Παλαιστίνη υπήρχε διασπορά των Ελλήνων (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 7, στίχος 35): «Τότε οι Ιουδαίοι ρωτούσαν ο ένας τον άλλο, ‘‘Πού πρόκειται να πάει αυτός, ώστε εμείς να μην μπορούμε να τον βρούμε; Μήπως σκέπτεται να πάει στη διασπορά των Ελλήνων και να διδάσκει τους `Ελληνες;’’». Και παρακάτω αναφέρεται ότι όταν ο Χριστός βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα, πήγαν `Ελληνες να τον συναντήσουν (κεφάλαιον 12, στίχοι 20-23): «`Ηταν μερικοί `Ελληνες ανάμεσα σ’ αυτούς που ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή. Αυτοί, λοιπόν, πήγαν στον Φίλιππο, που καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον παρακαλούσαν μ’ αυτά τα λόγια, ‘‘Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού’’. Πηγαίνει ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα. `Επειτα έρχονται ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος και το λένε στον Ιησού. Ο Ιησούς τότε τους απάντησε, ‘‘`Ηρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου’’». Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας εξηγώντας την παρουσία των Ελλήνων στα Ιεροσόλυμα, αναφέρει ότι η Γαλιλαία είχε ελληνικές πόλεις και κωμοπόλεις (Ερμηνεία εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον): «Θα απορούσε λοιπόν κάποιος με αυτά και θα σκεπτόταν για ποιό λόγο μερικοί από τους `Ελληνες ανεβαίνουν στα Ιεροσόλυμα με σκοπό να προσκυνήσουν. Ποιός κοινός λόγος λατρείας υπάρχει μεταξύ Ελλήνων και Ιουδαίων; Παρότι θα βρούμε ότι απέχει πολύ μεταξύ τους η κλίση και η προτίμηση, διότι οι μεν έχουν τιμήσει την αλήθεια, ενώ οι δε έχουν τιμήσει το ψεύδος. Τί λοιπόν θα πούμε γι’ αυτά; Επειδή βρίσκεται κοντά η χώρα των Ιουδαίων προς τη χώρα των Γαλιλαίων και επειδή έχουν πόλεις και κωμοπόλεις γειτονικές μεταξύ τους οι `Ελληνες και εκείνοι, έκαναν συχνές τις αναμίξεις, σύχναζαν οι μεν προς τους δε». Και παρακάτω αναφέρει ότι οι `Ελληνες που πήγαν στα Ιεροσόλυμα για να συναντήσουν τον Χριστό ήταν Γαλιλαίοι (Ερμηνεία εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον): «Γι’ αυτό τότε η αναφορά των Ελλήνων έγινε στην αφετηρία και ως Γαλιλαίοι οι `Ελληνες προσήλθαν στον Φίλιππο, διότι και αυτός ήταν Γαλιλαίος, για να δείξει σ’ αυτούς τον Ιησού, τον οποίο ήθελαν να δουν». Πολιτική πρωτεύουσα της Γαλιλαίας ήταν η ελληνική πόλη Τιβεριάδα.

   Ο Χριστός ήταν `Ελληνας ως Γαλιλαίος που είχε απογραφεί ως φορολογούμενος υπό τον ρωμαϊκό νόμο στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Κατά Λουκάν, κεφάλαιον 2, στίχοι 1-7): «Εκείνες τις ημέρες ο Καίσαρας Αύγουστος έβγαλε διάταγμα να απογραφεί όλη η οικουμένη. Η απογραφή αυτή ήταν η πρώτη που έγινε όταν έπαρχος της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος. `Ολοι πήγαιναν, λοιπόν, ν’ απογραφούν, καθένας στον τόπο της καταγωγής του. Ανέβηκε κι ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ, πόλη της Γαλιλαίας, στην Ιουδαία, για ν’ απογραφεί στην πόλη του Δαυίδ, που ονομάζεται Βηθλεέμ, γιατί καταγόταν από την οικογένεια και τη γενιά του Δαυίδ. Απογράφηκε μαζί του και η Μαρία, η μνηστή του, η οποία ήταν έγκυος και ως έγκυος δηλώθηκε. Τον καιρό που αυτοί ήταν εκεί, ήρθε η ώρα της Μαρίας να γεννήσει. Και γέννησε τον υιό της τον πρωτότοκο».

ΙΗΣΟΥΣ = ΕΛΛΗΝ ΙΟΥΔΑΙΟΣ = 888

   Ο Χριστός θεωρήθηκε Ιουδαίος γιατί νόμιζαν ότι ήταν υιός του Ιωσήφ (Κατά Λουκάν, κεφάλαιον 3, στίχος 23): «Ο Ιησούς ήταν τριάντα ετών όταν άρχισε το έργο του και ήταν όπως νόμιζαν υιός του Ιωσήφ». Γι’ αυτό και στα Ευαγγέλια σε ένα σημείο αποκαλείται «υιός του Ιωσήφ» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 1, στίχος 46), σε πέντε σημεία «απόγονος του Δαυίδ» (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 9, στίχος 27, κεφάλαιον 15, στίχος 22, κεφάλαιον 20, στίχοι 30-31, κεφάλαιον 21, στίχοι 9-15, κεφάλαιον 27, στίχος 29, Κατά Μάρκον, κεφάλαιον 10, στίχοι 47-48, Κατά Λουκάν, κεφάλαιον 18, στίχοι 38-39), καθώς ο Ιωσήφ ήταν απόγονος του Δαυίδ, σε ένα σημείο Ιουδαίος (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 4, στίχος 9) και σε ένα σημείο «Βασιλιάς των Ιουδαίων» (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 27, στίχος 37, Κατά Μάρκον, κεφάλαιον 15, στίχος 26, Κατά Λουκάν, κεφάλαιον 23, στίχος 38, Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 19, στίχος 19).

   Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον αναφέρεται (κεφάλαιον 4, στίχοι 43-44): «Ο Ιησούς έφυγε από εκεί για τη Γαλιλαία. Βέβαια, ο ίδιος ο Ιησούς είχε πει, ‘‘Τον προφήτη δεν τον εκτιμούν στην πατρίδα του’’». Ο Χριστός δεν θα αποκαλούσε πατρίδα του τη Γαλιλαία, εάν η μητέρα του ήταν Ιουδαία που έμενε στη Γαλιλαία. `Αλλωστε ο ίδιος διαχωρίζει την καταγωγή του από τους Ιουδαίους και δεν αναφέρει ποτέ ως «Γιαχβέ» ή «Ιεχωβά» τον επουράνιο Πατέρα: «Οι πρόγονοί σας έφαγαν το μάννα στην έρημο» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 6, στίχος 49), «Ο Μωυσής δεν σας έδωσε τον νόμο;» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 7, στίχος 19), «Ο Μωυσής σας έδωσε την περιτομή όχι διότι τη νομοθέτησε ο Μωυσής αλλά οι Πατριάρχες και Σάββατο κάνετε περιτομή στον άνθρωπο» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 7, στίχος 22), «Και στον νόμο σας είναι γραμμένο πώς η μαρτυρία δύο ανθρώπων είναι έγκυρη» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 8, στίχος 17), «Γνωρίζω ότι είστε απόγονοι του Αβραάμ» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 8, στίχος 37).

   Στο σημείο αυτό ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιστολή του Ρωμαίου κυβερνήτη της Ιουδαίας Πούπλιου Λέντουλου προς τον αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο, στην οποία περιγράφεται ο Χριστός με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε ελληνική και όχι σε εβραϊκή καταγωγή: «`Ηκουσα ω Καίσαρ ότι επιθυμείς να μάθης ότι σοι γράφω νυν περί ανθρώπου τινός λίαν εναρέτου καλουμένου Ιησού Χριστού ον ο λαός θεωρεί προφήτην και οι μαθηταί του Θεόν, λέγοντες ότι είναι υιός Θεού Πλάστου των ουρανών και της γης και παντός θαυμάσια πράγματα περί του Χριστού αυτού΄ ανεγείρει νεκρούς και ιατρεύει ασθενείς δια μίας και μόνης λέξεως΄ είναι ανήρ αναστήματος μετρίου, καλός την όψιν, και μεγαλοπρέπειαν περιβεβλημένος, ιδίως κατά το πρόσωπον ώστε όσοι τον ατενίζουν αναγκάζονται να τον αγαπούν και να τον φοβούνται΄ έχει την κόμην χρώματος καρύου ωρίμου εξικνουμένην μέχρι των ώτων του εκείθεν δε μέχρι των ωμοπλατών του΄ καταντά γαιόχρους αλλά μάλλον στιλπνή΄ διχάζεται κατά το σύστημα των ναζαρινών΄ το μέτωπόν του είναι λίον και γαλήνιον, το πρόσωπόν του άνευ ρητίδος ή κηλίδος΄ η ρις και τα χείλη του κανονικώτατα΄ το γένειόν του είναι πυκνόν και του αυτού χρώματος της κόμης, δεν είναι δε μακρόν και διχάζεται εις το μέσον. Ουδείς δύναται να τον παρατηρήση ατενώς. `Οταν επιτιμά φοβίζει, όταν δε πράττει τούτο, κλαίει΄ είναι αξιαγάπητος και χαρίεις. Μετά σοβαρότητος λέγουσιν, ότι ουδέποτε ώφθη γελών, αλλά πλειστάκις κλαίων.

   »`Εχει ωραίας τας χείρας και τους βραχίονας΄ εν τη συνομιλία ευαρεστεί πάντας΄ δυσκόλως όμως φαίνεται, όταν δε φανή που, είναι μετριόφρων, και έχει το ωραιότερον παράστημα του κόσμου΄ είναι ωραίος ως την μητέραν του ήτις εστίν η ωραιοτέρα γυνή ήτις ποτέ εθεάθη εις τα μέρη ταύτα. Εάν όμως η σοι μεγαλειότης ω Καίσαρ ποθή να ιδή αυτόν ως μοι έγραφες άλλοτε, πληροφόρησόν με, διότι θα σοι τον στείλω πάραυτα.

   »Πάντως εν Ιερουσαλήμ θαυμάζουσι την σοφίαν του καίτοι ουδέποτε εσπούδασε τι και όμως είναι κάτοχος πάσης επιστήμης. Περιπατεί ανυπόδητος και ασκεπής την κεφαλήν΄ πολλοί βλέποντες αυτόν γελώσι΄ αλλ’ όταν ευρίσκωνται προ αυτού τρέμουσι και θαυμάζουσι αυτόν. Λέγουσιν ότι ουδέποτε άνθρωπος ως αυτός ανεφάνη εις τα μέρη ταύτα.

   »Τη αληθεία μοι λέγουσιν οι Εβραίοι ουδέποτε εκηρύχθη διδασκαλία, ως μοι λέγουσιν οι Εβραίοι ουδέποτε εδόθησαν συμβουλαί, ουδέποτε εκηρύχθη διδασκαλία ως η δική του. Πολλοί δε των Ιουδαίων θεωρούσιν αυτόν Θεόν άλλοι πάλιν μοι λέγουσιν ότι είναι εχθρός της σης μεγαλειότητος ω Καίσαρ. Πολλαχώς με παρανοχλούσιν οι μοχθηροί αυτοί Εβραίοι΄ λέγεται ότι αυτός ουδέποτε δυσηρέστησε τινά, αλλά ότι μάλλον εποίησε το αγαθόν΄ όλοι όσοι εγνώρισαν αυτόν λέγουσιν ευηρεστήθησαν παρ’ αυτού.

   »`Ομως εις την σην μεγαλειότητα ω Καίσαρ εις την προς σε υπακοήν είμαι πρόθυμος ότι διατάξεις θέλεις εκτελεσθή.

   »Εν Ιερουσαλήμ ινδικτίωνος 7 σελήνη 11.

   »Της Σης μεγαλειότητος πιστότατος και ευπειθέστατος ΠΟΥΠΛΙΟΣ ΛΕΝΤΟΥΛΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ».

Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΟΚΤΑΒΕΣ

   Το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον αρχίζει με τη φράση: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Αλλά τί είναι ο Λόγος; Ο Λόγος είναι ήχος και ο ήχος ταλάντωση. Επομένως ο Λόγος είναι η πρώτη κοσμική δόνηση που δημιούργησε το Σύμπαν διότι «πάντα δι’ αυτού (του Λόγου) εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 1, στίχος 3). Κι επειδή «Θεός ην ο Λόγος» ισχύει η λεξαριθμική ισοψηφία:

Ο ΘΕΟΣ ΕΣΤΙΝ = Η Α΄ ΚΟΣΜΙΚΗ ΔΟΝΗΣΙΣ = 919.

   Η ενσάρκωση του Θεού Λόγου είναι ο Ιησούς Χριστός. `Ομως ο Θεός Λόγος δεν είναι ο ένας Θεός, αλλά μέρος αυτού, όπως αναφέρεται στην αρχή του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου: «Ο Λόγος ην προς τον Θεόν». Αυτό άλλωστε φαίνεται και από το γεγονός ότι ο Χριστός δεν ταύτιζε τον εαυτό του με τον Θεό (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 19, στίχος 17): «Γιατί με λες αγαθό; Κανείς δεν είναι αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός». Μάλιστα ο ίδιος ο Χριστός ομολογεί ότι είναι κατώτερος από τον Πατέρα (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 14, στίχος 28): «Ακούσατε ότι εγώ σας είπα, ‘‘Φεύγω, αλλά θα ξανάρθω κοντά σας’’. Αν με αγαπούσατε, θα χαιρόσασταν που σας είπα ότι πηγαίνω στον Πατέρα, διότι ο Πατέρας είναι ανώτερος από μένα». Ο Χριστός αποκαλούσε τον εαυτό του «υιό του Θεού», γιατί όπως αναφέρει ο ίδιος, στη Γραφή ονομάζονται θεοί εκείνοι στους οποίους απευθύνθηκε ο λόγος του Θεού (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 10, στίχοι 31-36): «Οι Ιουδαίοι πήραν πάλι πέτρες για να τον λιθοβολήσουν (τον Ιησού). Τότε ο Ιησούς τους είπε, ‘‘Πολλά καλά έργα έκανα μπροστά σας με εντολή του Πατέρα μου, για ποιό απ’ αυτά θέλετε να με λιθοβολήσετε;’’ Οι Ιουδαίοι του απάντησαν, ‘‘Δεν θέλουμε να σε λιθοβολήσουμε για κάποιο καλό έργο, αλλά επειδή βλασφημείς, ενώ είσαι άνθρωπος, παρουσιάζεις τον εαυτό σου για Θεό’’. Τότε ο Ιησούς τους είπε, ‘‘Μήπως δεν είναι γραμμένο στον νόμο σας, εγώ είπα είστε θεοί; Στη Γραφή ονομάζονται θεοί εκείνοι στους οποίους απευθύνθηκε ο λόγος του Θεού. Και ό,τι είναι γραμμένο στη Γραφή δεν μπορεί να καταλυθεί. Πώς, λοιπόν, εσείς λέτε ότι βλασφημώ, επειδή είπα ότι είμαι υιός του Θεού, εγώ, που ο Πατέρας με ξεχώρισε και με έστειλε στον κόσμο;’’».

   Τα πάντα στο Σύμπαν δονούνται. Επομένως τα πάντα είναι οκτάβες. Οκτάβα ονομάζεται η ηχητική απόσταση ανάμεσα στον πρώτο και τον τελευταίο ήχο μίας οκτάφθογγης κλίμακας.

   Η πρώτη κοσμική δόνηση δημιούργησε μία ακολουθία δονήσεων και άρα οκτάβων.

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ = ΣΟΦΙΑ ΘΕΟΥ = 1265

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΘΕΟΥ = ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΑΛΑΝΤΩΣΕΩΝ = 3148

ΤΑΛΑΝΤΩΣΕΙΣ = Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΟΚΤΑΒΩΝ = 1897

Επομένως ο λεξάριθμος του ονόματος Ιησούς, ο οποίος είναι ο αριθμός 888 (ΙΗΣΟΥΣ = 888), δηλώνει τις κοσμικές οκτάβες (888).

Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ, ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΕΞΑΡΙΘΜΩΝ

   Η ύλη αποτελείται από σωμάτια όπως τα πρωτόνια, τα ουδετερόνια και τα ηλεκτρόνια. Τα πρωτόνια έχουν θετικό φορτίο, τα ουδετερόνια δεν έχουν φορτίο και τα ηλεκτρόνια έχουν αρνητικό φορτίο. Η αντιύλη είναι ύλη που αποτελείται από σωμάτια όπως τα αντιπρωτόνια, τα αντιουδετερόνια και τα αντιηλεκτρόνια. Τα αντιπρωτόνια είναι όμοια με τα πρωτόνια αλλά έχουν αρνητικό φορτίο, τα αντιουδετερόνια δεν έχουν φορτίο όπως και τα ουδετερόνια και τα αντιηλεκτρόνια είναι όμοια με τα ηλεκτρόνια αλλά έχουν θετικό φορτίο. `Οταν ένα φωτόνιο υψηλής ενέργειας αλληλεπιδρά με υλικό πυρήνα, εξαφανίζεται και στη θέση του εμφανίζεται ένα ηλεκτρόνιο και ένα αντιηλεκτρόνιο. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται υλοποίηση. `Οταν ένα ηλεκτρόνιο και ένα αντιηλεκτρόνιο συγκρούονται, εξαφανίζονται και εμφανίζονται δύο ή περισσότερα φωτόνια. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται εξαΰλωση.

   Ο Χριστός ήρθε στη Γη ως κύμα φωτονίων. Η γέννησή του έγινε με την κρούση κύματος φωτονίων επί υλικών πυρήνων της μήτρας της Θεοτόκου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ύλης και αντιύλης και στη συνέχεια τη μετατροπή της αντιύλης σε ύλη.

ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = 3664

ΦΩΤΟΝΙΑ ΕΠΙ ΥΛΙΚΟΥ ΠΥΡΗΝΟΣ = 3664

   Ο Χριστός, όσον αφορά τη θαυματουργική του δράση, θεράπευε τους ασθενείς μ’ έναν του λόγο, δηλαδή με τη δόνηση του ήχου. Η ταλάντωση του ήχου έχει ως αποτέλεσμα την ταλάντωση του ηλεκτρικού φορτίου των ατόμων και η ταλάντωση του ηλεκτρικού φορτίου των ατόμων έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ηλεκτρομαγνητικού κύματος. Και δια του ηλεκτρομαγνητισμού επιτυγχανόταν η μοριακή κινησιοποίηση, δηλαδή η επαναφορά της μοριακής δομής της πάσχουσας περιοχής των ασθενών στα φυσιολογικά επίπεδα.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = 3581

Η ΔΟΝΗΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΛΕΞΕΩΝ = 3581

Η ΙΑΣΙΣ ΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΛΕΞΕΩΝ = 3547

Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ = 3547

ΤΑΛΑΝΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΗΧΟΥ = ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΝ ΦΟΡΤΙΟΝ ΑΤΟΜΟΥ ΤΗΣ ΥΛΗΣ = 3740

ΤΟ ΠΑΛΛΟΜΕΝΟΝ ΦΟΡΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ = 3547

Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ = 3547

Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΗΧΟΥ = ΓΕΝΕΣΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΥ = 2128

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΟΕΝΕΡΓΕΙΑΣ = Η ΜΟΡΙΑΚΗ ΚΙΝΗΣΙΟΠΟΙΗΣΙΣ = 1203

   Η μεταμόρφωση του Χριστού είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ο Χριστός μεταμορφώθηκε σε φως. Κατά τη μεταμόρφωση του Χριστού το ήμισυ της ύλης του σώματός του μετατράπηκε σε αντιύλη και η επαφή της ύλης και της αντιύλης είχε ως αποτέλεσμα τη μετατροπή του υλικού του σώματος σε κύμα φωτονίων.

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ = 3732

ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΕΤΡΑΠΗ ΕΙΣ ΑΝΤΙΥΛΗΝ = 3732

   Κατά την ανάστασή του ο Χριστός ενεργοποίησε τα εγκεφαλικά του κύτταρα ώστε να επαναφέρει τις ζωτικές του λειτουργίες. Για να βγει από τον τάφο ο Χριστός μετέτρεψε το ήμισυ της ύλης του σώματός του σε αντιύλη ώστε η επαφή της ύλης και της αντιύλης να έχει ως αποτέλεσμα τη μετατροπή του υλικού του σώματος σε φωτόνια γ΄, καθώς τα φωτόνια γ΄ λόγω της υψηλής τους συχνότητας μπορούσαν να διαπεράσουν τα τοιχώματα του σπηλαίου. `Οταν βγήκε από τον τάφο μείωσε τη συχνότητα των φωτονίων για να μην μετατραπούν οι Ρωμαίοι στρατιώτες που τον φρουρούσαν σε ύλη και αντιύλη, καθώς η κρούση φωτονίων γ΄ με υλικούς πυρήνες δημιουργεί ύλη και αντιύλη. Η μείωση της συχνότητας των φωτονίων γ΄ είχε ως αποτέλεσμα αυτά να γίνουν ορατά, γεγονός που εξηγεί το φως που είδαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες κατά την ανάστασή του.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = Η ΚΤΙΣΙΣ ΦΩΤΟΝΙΩΝ Γ΄ = 3331

ΕΓΕΡΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = Η ΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΕΙΣ ΦΩΤΟΝΙΑ Γ΄ = 3661

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΞΗΛΘΕ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ = ΦΩΤΟΣΩΜΑΤΙΟΝ = 3141

   Κατά την ανάληψη του Χριστού το ήμισυ της ύλης του σώματός του μετατράπηκε σε αντιύλη και η επαφή της ύλης και της αντιύλης είχε ως αποτέλεσμα τη μετατροπή του υλικού του σώματος σε φωτόνια γ΄.                

Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ = ΦΩΤΟΣΩΜΑΤΟΠΟΙΗΣΙΣ = 3659

Η ΘΕΙΑ ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = 3401

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΤΡΑΠΗ ΕΙΣ ΦΩΤΟΝΙΑ Γ΄ = 3401

  Ο Χριστός θα επιστρέψει στη Γη κατά τη Δευτέρα Παρουσία με τον ίδιο τρόπο που έφυγε, δηλαδή ως κύμα φωτονίων.

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ = 3945

ΤΟ ΦΩΤΟΝΙΟΝ ΥΨΗΛΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ = 3945

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

   Στο Βιβλίο της Γενέσεως αναφέρεται ότι ο Διάβολος και Σατανάς θα έχει απογόνους πάνω στη γη (κεφάλαιον 3, στίχος 15): «`Εχθρα θα βάλω ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της». Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον βλέπουμε τον Χριστό να λέει στους Φαρισαίους ότι κατάγονται από τον Διάβολο και Σατανά (κεφάλαιον 8, στίχος 44): «Εσείς από τον πατέρα σας, τον Διάβολο, κατάγεστε και τις επιθυμίες του πατέρα σας θέλετε να κάνετε». Επομένως, όταν ο Χριστός αποκαλεί τους Φαρισαίους «φίδια» (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 23, στίχος 33) και «γεννήματα εχιδνών» (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 12, στίχος 34), αναφέρεται στην ερπετοειδή φύση αυτών που τον σταύρωσαν. Το ότι το εβραϊκό ιερατείο ήταν συναγωγή του Διαβόλου και Σατανά δηλώνεται και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (κεφάλαιον 2, στίχος 9): «Γνωρίζω ότι σε διαβάλλουν αυτοί που αποκαλούν τους εαυτούς τους Ιουδαίους και δεν είναι, αλλά είναι συναγωγή του Σατανά». Μάλιστα οι Ιουδαίοι αρχιερείς που αποτελούσαν το συμβούλιο «Σανχεντρίν», το οποίο καταδίκασε τον Χριστό σε σταυρικό θάνατο, ήταν 72, όσα είναι και τα δαιμονικά πνεύματα που έθεσε ο Σολομώντας υπό την εξουσία του για το χτίσιμο του ναού των Ισραηλιτών. Το εβραϊκό ιερατείο, που ήταν συναγωγή του Διαβόλου και Σατανά, ήταν υπεύθυνο και για τη διαστρέβλωση της διδασκαλίας του Χριστού και τη δημιουργία της χριστιανικής θρησκείας με το να τον παρουσιάσουν ως υιό του Γιαχβέ.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ = 3224

Η ΕΒΡΑΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = 3224

   Το ότι ο Χριστός δεν δημιούργησε θρησκεία φαίνεται πρώτα απ’ όλα από την εξής εντολή που άφησε (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 23, στίχος 10): «Μην ονομαστείτε ηγήτορες». Αντίθετα, για τους θρησκευτικούς ηγέτες έλεγε (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 23, στίχος 14): «Αλίμονό σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές, γιατί κλείνετε στους ανθρώπους τον δρόμο για τη βασιλεία των ουρανών. Ούτε εσείς μπαίνετε ούτε το επιτρέπετε σ’ όσους θέλουν να μπουν».

   Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαστρέβλωσης της διδασκαλίας του Χριστού είναι το γεγονός ότι ενώ ο Χριστός και οι μαθητές του πίστευαν στη μετενσάρκωση η χριστιανική θρησκεία το αρνείται. Το ότι ο Χριστός και οι μαθητές του πίστευαν στη μετενσάρκωση φαίνεται ξεκάθαρα από το εξής περιστατικό (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 9, στίχοι 1-3): «Καθώς πήγαινε στον δρόμο (ο Ιησούς), είδε έναν άνθρωπο που είχε γεννηθεί τυφλός. Τότε τον ρώτησαν οι μαθητές του, ‘‘Διδάσκαλε, ποιός αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός; Και ο Ιησούς απάντησε, ‘‘Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού σ’ αυτόν». Αν, λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός είχε γεννηθεί τυφλός εξαιτίας δικών του αμαρτιών θα επρόκειτο για αμαρτίες που έκανε προτού γεννηθεί, δηλαδή σε μία προηγούμενη ζωή, και την εκδοχή αυτή δεν την αμφισβήτησε ο Χριστός, αντίθετα επιβεβαίωσε ότι ο άνθρωπος αυτός δεν γεννήθηκε τυφλός λόγω αμαρτιών που έκανε προτού γεννηθεί.

   `Ενα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαστρέβλωσης των Ευαγγελίων είναι το γεγονός ότι ο Χριστός είχε αδέλφια, κάτι που επίσης αρνείται η χριστιανική θρησκεία. Το ότι ο Χριστός είχε αδέλφια φαίνεται ξεκάθαρα από τα εξής σημεία: «Και δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της (ο Ιωσήφ), έως ότου γέννησε τον υιό της τον πρωτότοκο και του έδωσε το όνομα Ιησούς» (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 1, στίχος 25), «Τον καιρό που αυτοί ήταν εκεί, ήρθε η ώρα της Μαρίας να γεννήσει και γέννησε τον υιό της τον πρωτότοκο» (Κατά Λουκάν, κεφάλαιον 2, στίχοι 6-7), «`Ηρθαν τότε η μητέρα και τ’ αδέλφια του Ιησού και περιμένοντας έξω από το σπίτι έστειλαν να τον φωνάξουν. Γύρω του καθόταν πλήθος και του λένε, ‘‘Η μητέρα σου και τ’ αδέλφια σου είναι έξω και σε ζητούν’’» (Κατά Μάρκον, κεφάλαιον 3, στίχος 31), «Αυτός δεν είναι ο υιός του ξυλουργού; Η μητέρα του δεν λέγεται Μαρία και οι αδελφοί του Ιάκωβος, Ιωσής, Σίμων και Ιούδας; Κι οι αδελφές του δεν μένουν όλες στον τόπο μας;» (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 13, στίχοι 55-56), «Ακόμα και τ’ αδέλφια του δεν πίστευαν σ’ αυτόν» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 7, στίχος 5).

   Η θρησκεία του Χριστιανισμού δημιουργήθηκε από τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος μεγάλωσε κοντά στον Αρχιερέα των Φαρισαίων Γαμαλιήλ, όπως ο ίδιος δηλώνει (Πράξεις Αποστόλων, κεφάλαιον 22, στίχος 3): «Εγώ είμαι Ιουδαίος, γεννημένος στην Ταρσό της Κιλικίας, μεγαλωμένος, όμως, εδώ, στα Ιεροσόλυμα. Είχα δάσκαλο τον Γαμαλιήλ, που με δίδαξε με ακρίβεια τον νόμο των προγόνων μας». Επίσης, όπως ο ίδιος δηλώνει, ήταν Φαρισαίος, υιός Φαρισαίου (Πράξεις Αποστόλων, κεφάλαιον 23, στίχος 6): «Αδελφοί, εγώ είμαι Φαρισαίος, υιός Φαρισαίου». Ο Απόστολος Παύλος ταξίδεψε στη Μικρά Ασία και την Ελλάδα διδάσκοντας τη θρησκεία του Χριστιανισμού, αν και ο Χριστός είπε στους μαθητές του (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 10, στίχοι 5-6): «Μην πάρετε τον δρόμο για την περιοχή που κατοικούν εθνικοί και μην μπείτε σε πόλη Σαμαρειτών. Πηγαίνετε καλύτερα στα χαμένα πρόβατα του Ισραήλ». `Αλλωστε, όπως είπε ο ίδιος ο Χριστός (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 9, στίχος 12): «Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι».

   Στο σημείο αυτό αξίζει να παραθέσουμε τις απόψεις του Αποστόλου Παύλου για τις γυναίκες και τη δουλικότητα.

   `Οσον αφορά τις γυναίκες λέει: «Οι γυναίκες να υποτάσσονται στους άνδρες» (Επιστολή προς Κολοσσαείς, κεφάλαιον 3, στίχοι 18-19), «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας διότι ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναίκας» (Επιστολή προς Εφεσίους, κεφάλαιον 5, στίχοι 22-24), «Η γυναίκα να φοβάται τον άνδρα» (Επιστολή προς Εφεσίους, κεφάλαιον 5, στίχος 33), «Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το σώμα της αλλά ο άνδρας» (Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους, κεφάλαιον 7, στίχοι 4-5), «Ο άνδρας δεν πρέπει να σκεπάζει το κεφάλι του επειδή είναι εικόνα και δόξα του Θεού ενώ η γυναίκα είναι δόξα του ανδρός. Και δεν δημιουργήθηκε ο άνδρας για τη γυναίκα αλλά η γυναίκα για τον άνδρα» (Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους, κεφάλαιον 11, στίχοι 7-9), «Η γυναίκα πρέπει να διδάσκεται με ησυχία και πλήρη υποταγή. Στη γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει ή να εξουσιάζει τον άνδρα» (Α΄ Επιστολή προς Τιμόθεον, κεφάλαιον 2, στίχοι 11-13).

   `Οσον αφορά τη δουλικότητα λέει: «Κάθε άνθρωπος ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον Θεό. Κάθε εξουσία προέρχεται από τον Θεό. `Ωστε εκείνος που αντιτάσσεται στην εξουσία, αντιτάσσεται στη διαταγή του Θεού» (Επιστολή προς Ρωμαίους, κεφάλαιον 13, στίχοι 1-2), «Οι δούλοι να υπακούτε στους κατά σάρκα κυρίους με φόβο και τρόμο» (Επιστολή προς Εφεσίους, κεφάλαιον 6, στίχος 5), «`Οσοι είναι υπό τον ζυγό της δουλείας ας θεωρούν τους κυρίους τους άξιους κάθε τιμής για να μη δυσφημείται το όνομα του Θεού» (Α΄ Επιστολή προς Τιμόθεον, κεφάλαιον 6, στίχος 1), «Οι δούλοι να υποτάσσονται στους κυρίους τους» (Επιστολή προς Τίτον, κεφάλαιον 2, στίχος 9).

   `Οπως φαίνεται παρακάτω, η ιστορία του Χριστιανισμού δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον Χριστό και τη διδασκαλία του, όπως δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον Χριστό και τη διδασκαλία του και οι λεγόμενοι `Αγιοι Πατέρες της Εκκλησίας.

   Το 324 μ.Χ., ο Μέγας Κωνσταντίνος λεηλατεί το μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνα και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του. Ο Ιωάννης Μαλάλας γράφει για τον Μέγα Κωνσταντίνο (Χρονογραφία, 316, 6-7 και 317, 9-10): «Ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε όλους τους ναούς των Ελλήνων και τις εκκλησίες των Χριστιανών άνοιξε». Επίσης, ο Μέγας Κωνσταντίνος διέταξε να εκτελεστεί ο σοφιστής Σώπατρος, ο μαθητής του φιλοσόφου Ιάμβλιχου (Ευνάπιος, Βίοι Φιλοσόφων και Σοφιστών): «Ο Κωνσταντίνος αφού άκουσε αυτά και πείστηκε μαζί με άλλους, διατάσσει να εκτελεστεί ο Σώπατρος».

   Το 380 μ.Χ., ο Μέγας Θεοδόσιος (378-395 μ.Χ.) επιβάλλει τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. `Εκαψε και κατέστρεψε βιβλιοθήκες και ναούς, γκρέμισε μνημεία τέχνης, φυλάκισε φιλοσόφους, απαγόρευσε τη λατρεία των θεών και όρισε με νόμο βαρύτατες ποινές για τους παραβάτες. Επίσης, κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες, τα Ελευσίνια μυστήρια και έκλεισε το μαντείο των Δελφών. Ο Ιωάννης Μαλάλας γράφει για τον Μέγα Θεοδόσιο (Χρονογραφία, 344, 9-23): «Ο Θεοδόσιος έστεψε τους δύο υιούς του, τον Αρκάδιο τον έκανε βασιλιά στην Κωνσταντινούπολη και τον Ονώριο στη Ρώμη, τους ναούς των Ελλήνων τους κατέστρεψε όλους μέχρι τα θεμέλια. Ο βασιλιάς Θεοδόσιος κατέλυσε και το ιερό της Ηλιούπολης, το μεγάλο και περιβόητο, το λεγόμενο τρίλιθο, και το έκανε χριστιανική εκκλησία. Επίσης, έκανε χριστιανική εκκλησία και το ιερό της Δαμασκού, αλλά και άλλα πολλά ιερά έκανε εκκλησίες».

   Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειωθεί ότι από τον πατέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου και τον Μέγα Θεοδόσιο κατάγεται ο Καρλομάγνος.

   Το 391 μ.Χ., με εντολή του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόφιλου ισοπεδώθηκε ο ναός του Σεράπιδος Διός. Ως προς την περίπτωση, ο Ευνάπιος (346-414 μ.Χ.) γράφει (Βίοι Φιλοσόφων, 6, 11, 4-7): «Την ασέβεια αυτή τη θεωρούσαν οι ίδιοι επαινετή. `Επειτα εισέβαλαν οι λεγόμενοι μοναχοί, κατά το είδος και εμφανώς πάσχοντες, μύρια έκαναν κακά και ανείπωτα, αλλά αυτά ευσέβεια νόμιζαν».

   Ο Λιβάνιος (4ος αιώνας μ.Χ.) γράφει: «Αυτοί που είναι ντυμένοι στα μαύρα και τρώνε πιο πολύ από ελέφαντες και πίνουν τόσο που σου προκαλεί αηδία επιτίθενται κατά των ιερών με ξύλα, πέτρες, σίδερα, ακόμη και με τα χέρια και τα πόδια τους καταστρέφοντας τους ναούς».

   Το 395 μ.Χ., ο Χριστιανός ηγεμόνας των Βησιγότθων Αλάριχος εισβάλει στην Ελλάδα. Κατασφάζονται χιλιάδες `Ελληνες και καταστρέφονται πόλεις και ιερά, όπως το Δίον, οι Δελφοί, η Ελευσίνα, τα Μέγαρα, η Κόρινθος, η Νεμέα, το `Αργος, η Σπάρτη, η Λυκόσουρα, η Μεσσήνη και η Ολυμπία. Στην Ελευσίνα ο Αλάριχος ισοπεδώνει τον ναό της Δήμητρας και της Περσεφόνης και θανατώνει τους ιερείς. Γκρεμίζονται ακαδημίες και καίγονται βιβλία.

   Το 398 μ.Χ., η τέταρτη Σύνοδος της Καθαργένης απαγορεύει την ανάγνωση βιβλίων των Ελλήνων.

   Το 398 μ.Χ., ο Επίσκοπος Γάζης Πορφύριος οργανώνει αποστολή ιεραρχών στην Κωνσταντινούπολη για να επηρεάσει και να πείσει τον Αυτοκράτορα Αρκάδιο ώστε με τη συγκατάβασή του να τους δοθεί η άδεια να καταστρέψουν τους αρχαίους ελληνικούς ναούς. Ο Αρκάδιος τελικά πείθεται και συντάσσει διάταγμα που ορίζει την καταστροφή τους. Ο ίδιος, ρίχνει στην πυρά μεγάλο αριθμό φιλοσοφικών συγγραμμάτων των αρχαίων Ελλήνων.

   Το 399 μ.Χ., το διάταγμα του Αρκάδιου εξαγγέλλει τα εξής: «Εάν υπάρχουν ακόμη όρθιοι ναοί στην ύπαιθρο, να ισοπεδωθούν χωρίς ταραχές και θορύβους. Απαγορεύεται το θέατρο, οι χοροί, ο αθλητισμός και άλλα επαγγέλματα τα οποία θεωρούνται ελληνικά, όπως των ηθοποιών και των φιλοσόφων. Καλλιτέχνες και δάσκαλοι θα διώκονται επίσης».

   Το 408 μ.Χ., ο Θεοδόσιος Β΄ διατάζει να συντριβούν όσοι ναοί είχαν απομείνει, όπως ο ναός του Διός στην Ολυμπία (Θεοδώρητος, Εκκλησιαστική Ιστορία): «Και τους ειδωλολατρικούς ναούς που υπολείπονταν διέταξε να καταστραφούν από τα θεμέλια, ώστε να μην αφήσουν να φανεί ούτε ίχνος σε αυτούς που θα υπάρξουν». Επίσης, διέταξε να παραδοθούν στην πυρά ανεκτίμητης αξίας συγγράμματα και χειρόγραφα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.

   Ο Επίσκοπος της Εφέσου Ιωάννης καυχιόταν ότι είχε κάψει δύο χιλιάδες «ειδωλολατρικά» συγγράμματα (Ιωάννης Εφέσου, Εκκλησιαστική Ιστορία, 3, 3, 27).

   Ο αυτοκράτορας Ιοβιανός πυρπολεί τη βιβλιοθήκη που ίδρυσε στην Αντιόχεια ο αυτοκράτορας Ιουλιανός.

   Το 414 μ.Χ., στην Αλεξάνδρεια, όχλοι φανατισμένων χριστιανών εισέβαλλαν στην κατοικία της Ελληνίδας φιλοσόφου Υπατίας και αφού την έγδυσαν, κατέκοψαν με όστρακα τις σάρκες τις και έριξαν το σώμα της στην πυρά (Σωκράτης Σχολαστικός, Εκκλησιαστική Ιστορία): «Και αφού την έβγαλαν από το άρμα προς την εκκλησία στην οποία είχε την επωνυμία Καισάριος, την τραβούσαν πολλοί μαζί, και αφού της έβγαλαν το ένδυμα με όστρακα την φόνευσαν. Και αφού την κομμάτιασαν στην τοποθεσία που ονομαζόταν Κιναρώνας, σήκωσαν και μετέφεραν τα μέλη της και τα έριξαν στην πυρά».

   Το 546 μ.Χ., στην Κωνσταντινούπολη, φυλακίζονται και βασανίζονται ρήτορες και δάσκαλοι με την κατηγορία ότι ήταν `Ελληνες. Ο φιλόσοφος Ιεροκλής συνελήφθη στην Κωνσταντινούπολη κατηγορούμενος για ελληνικότητα και πέρασε από φρικτά βασανιστήρια. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων του γέμισε τη χούφτα του από το αίμα του που έτρεχε και το πέταξε στο πρόσωπο του βασανιστή του, λέγοντας: «Ιδού Κύκλωπα, πίνε οίνο, αφού έφαγες ανθρώπινα κρέατα» (Λεξικόν Σούδα, Ιεροκλής).

   Το 559 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός (527-565 μ.Χ.) άδειασε όλες τις βιβλιοθήκες της Κωνσταντινούπολης, τα βιβλία των οποίων συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της πόλης όπου ρίχτηκαν με διαταγή του στην πυρά. Επίσης, ο Ιουστινιανός κλείνει τις φιλοσοφικές σχολές, μεταξύ αυτών και την Ακαδημία του Πλάτωνα. Ο Ιωάννης Μαλάλας γράφει για τα χρόνια της βασιλείας του Ιουστινιανού (Χρονογραφία): «Κατ’ αυτόν τον χρόνο μέγας διωγμός έγινε κατά των Ελλήνων, και πολλοί έχασαν τις περιουσίες τους επειδή κατασχέθηκαν υπέρ του δημοσίου. Μεταξύ αυτών εκτελέστηκαν ο Μακεδόνιος, ο Ασκληπιόδοτος, ο Φωκάς του Κρατερού και ο Θωμάς ο Κοιαίστωρ, και λόγω αυτού πολύς φόβος έγινε. Αποφάσισε με νόμο ο ίδιος ο βασιλιάς, ώστε να μην πολιτεύονται οι ελληνίζοντες». Ο Προκόπιος γράφει για τον ίδιο τον Ιουστινιανό (Βιογραφία Ιουστινιανού): «Εξαχρειωμένος βασιλιάς, βάναυσος και αγροίκος, αιμοσταγής εγκληματίας που καταγίνεται στην εξολόθρευση των Ελλήνων με πολύνεκρες σφαγές και φρικώδη βασανιστήρια».

   Ο Ιουστιάνειος Κώδικας λέει: «Επειδή μερικοί συνελήφθησαν διακατεχόμενοι από την πλάνη των μισητών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό. Αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών δηλαδή τον θάνατο. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα στο σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των Χριστιανών. Διαφορετικά, αν παραμελήσουν, δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας. Θεσπίζουμε νόμο που τα παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία, θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως στα πρώτα τους χρόνια».

   Τον 8ο αιώνα μ.Χ. ο αυτοκράτορας Λέων Γ΄ ο `Ισαυρος καίει 300.000 τόμους της βιβλιοθήκης της Κωνσταντινούπολης.

   Το 1073, ο Πάπας Γρηγόριος Ζ΄ δίνει εντολή να καούν όλα τα έργα των αρχαίων ποιητών που υμνούν τον έρωτα, μεταξύ των οποίων και της Σαπφούς, χαρακτηρίζοντάς τα αισχρά και ακόλαστα.

   Ο Γάλλος ιερωμένος Fourmont με εντολή της γαλλικής βασιλικής Αυλής ήρθε στην Πελοπόννησο και κατέστρεψε τους αρχαιολογικούς χώρους. Ο ίδιος γράφει για την καταστροφή των αρχαιολογικών χώρων, το 1730: «Τα ισοπέδωσα, τα ξεθεμελίωσα όλα. Από τη μεγάλη αυτή πολιτεία δεν απέμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από τριάντα, σαράντα και εξήντα εργάτες γκρεμίζουν και εξολοθρεύουν την αρχαία Σπάρτη. Ο βρόντος από την κατεδάφιση των τειχών, από το κατρακύλισμά τους ως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται όχι μόνο στην Λακωνία αλλά και σε ολόκληρο τον Μοριά. `Εψαξα να ανακαλύψω τις αρχαίες πόλεις αυτής της χώρας και κατέστρεψα μερικές. Την Ερμιόνη, την Τίρυνθα, την Τροιζήνα, τη μισή Ακρόπολη του `Αργους, τη Φλιούντα και τη Φενεό. Εδώ και έξι εβδομάδες είμαι ολοκληρωτικά απασχολημένος με τον ολοκληρωτικό όλεθρο της Σπάρτης. Τώρα καταστρέφω τον ναό του Απόλλωνα στις Αμύκλες. Βρίσκω κάθε τόσο θαυμαστά πράγματα. Δεν μετανιώνω. Θα εξαφανίσω και άλλους ναούς εάν με αφήσουν. Στην Τροιζήνα ισοπέδωσα και τα τελευταία λείψανα των αρχαίων τειχών και ναών. `Εστειλα εργάτες και γκρέμισαν τα λείψανα του περίφημου ναού του Απόλλωνα. Φανταστείτε τη χαρά μου. Αλλά θα ήταν μεγαλύτερη εάν είχα λίγη άνεση χρόνου. Υπάρχουν ακόμη η Στύμφαλος, το Παλλάδιον, η Τεγέα και κυρίως η Νεμέα και η Ολυμπία. Θα άξιζε να τις ξεθεμελιώσω. `Εχω τη δύναμη να το κάνω, διότι δεν είμαι από εκείνους που τρέχουν από πόλη σε πόλη μόνο για να δουν. Θέλω να παίρνω. Είναι βέβαια εξαντλητική δουλειά, αλλά έχω χρέος στον βασιλιά μου και στους προστάτες μου».

   `Οσον αφορά τους λεγόμενους `Αγιους Πατέρες της Εκκλησίας, ιδού τί έλεγαν:

   Ο `Αγιος Τατιανός ο Σύρος (2ος αιώνας μ.Χ.) στο έργο του «Προς `Ελληνας» λέει: «Ο Ηράκλειτος ήταν αμαθής και η φιλοσοφία του σκοτάδι, ο Αριστοτέλης ήταν κόλακας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Πλάτωνας ήταν κοιλιόδουλος, ο Εμπεδοκλής ήταν αλαζόνας, ο Δημόκριτος ήταν ηλίθιος, οι ποιητές ήταν ψευδολόγοι», «Οι `Ελληνες είναι υπερόπτες, αλαζόνες, ψεύτες και φιλήδονοι. Οι θεσμοί τους, τα ήθη τους, η θρησκεία τους και η επιστήμη τους, είναι όλα γελοία, ανόητα και παράλογα. Οι επιπόλαιοι Αθηναίοι, ο υπερβολικός Διογένης, ο ακόλαστος Πλάτωνας, ο αδαής Αριστοτέλης, ο κομπορρήμονας Εμπεδοκλής, ο υπερφίαλος και αυτοδίδακτος Ηράκλειτος, είναι στα λόγια μεγαλόστομοι και στην αντίληψη ανόητοι».

   Ο Ερμείας (2ος αιώνας μ.Χ.) στο έργο του «Διασυρμός των θύραθεν Φιλοσόφων» λέει: «Η φιλοσοφία έχει την αρχή της στους δαίμονες».

   Ο Πατριάρχης Αντιοχείας Θεόφιλος (2ος αιώνας μ.Χ.) στο έργο του «Προς Αυτόλυκον» γράφει: «Τί ωφέλησε τον `Αρατο η σφαιρογραφία του κύκλου τ’ ουρανού, ή αυτούς που είπαν τα ίδια πράγματα με αυτόν; Τί ωφέλησαν τον Ευριπίδη και τον Σοφοκλή ή τους άλλους τραγωδιογράφους οι τραγωδίες, τον Μένανδρο και τον Αριστοφάνη και τους λοιπούς κωμικούς οι κωμωδίες, τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη οι ιστορίες τους, τον Πυθαγόρα τα άδυτα αγιαστήρια και οι στήλες του Ηρακλή, τον Διογένη η κυνική φιλοσοφία, τον Επίκουρο το δόγμα ότι δεν υπάρχει θεία πρόνοια, τον Εμπεδοκλή η διδασκαλία της αθεΐας, τον Σωκράτη ο όρκος στον Κύνα. Γιατί πέθανε εκουσίως, ποιόν και ποιάς φύσεως μισθό ήλπιζε ότι θα λάβει μετά θάνατον; Τί ωφέλησε τον Πλάτωνα η παιδεία, την οποία διαμόρφωσε, ή τους άλλους φιλοσόφους τα δόγματά τους; Αυτά λέμε, για να επιδείξουμε την ανώφελη και άθεη διάνοιά τους. `Ολοι αυτοί, αγάπησαν την κενή και μάταιη δόξα, ούτε αυτοί γνώρισαν την αλήθεια ούτε άλλους βεβαίως προέτρεψαν προς την αλήθεια».

   Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (150-215 μ.Χ.) στο έργο του «Στρωματείς» γράφει: «Οι `Ελληνες είναι πονηροί και ανίκανοι, φιλήδονοι και κοιλιόδουλοι, διαστρεβλωτές της αλήθειας και ανθρωπόμορφα κτήνη, τέκνα του Σατανά και φωνή Διαβόλου, διεφθαρμένοι, άσωτοι, άθεοι, τρελοί, βιαστές, γουρούνια».

   Ο Επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος (275-339 μ.Χ.) στο έργο του «Κλεις Πατρολογίας» γράφει: «Εγκαταλείψτε όσα οι `Ελληνες φυσικοί φιλόσοφοι περί αρχών εισηγήθηκαν».

   Ο Μέγας Αθανάσιος (293-373 μ.Χ.) λέει για τους `Ελληνες: «Να ντρέπονται για την ειδωλολατρική κληρονομιά τους». Επίσης, λέει: «Το μυσαρό γένος των Ελλήνων που πάντα ψεύδεται».

   Ο `Αγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός (329-390) λέει (Γρηγορίου Λόγοι): «Αέρας και μάταιη η ελληνική σοφία. Η σιωπή του Πυθαγόρα, η ανοησία των Ορφικών, η ασυναρτησία του ‘‘Αυτός `Εφα’’, οι τερατώδεις ιδέες του Πλάτωνα, οι άθεοι και φιλήδονοι Επίκουροι, ο μικρολόγος Αριστοτέλης. Ω! Της γελοίας κληροδοσίας. Τα σεμνά και σεβάσμια των Ελλήνων είναι πλάνη και μέθη και παραλήρημα, είναι εφεύρημα δαιμόνων. Αυτοί που σέβονται αυτά είναι αναίσθητοι και βδελυροί».

   Ο Μέγας Βασίλειος (339-379 μ.Χ.) λέει: «Είναι εχθροί οι `Ελληνες» (Εις Προφήτην Ησαΐα), «Η ελληνική σοφία μωράνθηκε από τον Θεό και το διάβασμά της είναι ματαιοπονία και έργο άχρηστο» (Εις Προφήτην Ησαΐα).

   Ο `Αγιος Αυγουστίνος στις «Επιστολές» λέει: «Η έρευνα είναι διεστραμμένη και επικίνδυνη ψυχική πορνεία, είναι παρέα με τους διαβόλους. Οι αμόρφωτοι παίρνουν δικαιωματικά τη Βασιλεία των Ουρανών», «Ο πόλεμος είναι φυσικός όπως ο σεισμός και η τρικυμία και είναι απαραίτητος για να εκδικείται ο Ιησούς την αδικία. Βία στη βία, εκδίκηση στην αδικία, θάνατος με ήσυχη συνείδηση. Τί κακό έχει ένας πόλεμος αφού έτσι ή αλλιώς κάποτε οι άνθρωποι πεθαίνουν», «Δεν μπορώ να βρω κάποια χρησιμότητα στη γυναίκα, εκτός από το να εγκυμονούν».

   Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος (367-407 μ.Χ.) λέει: «Τα ελληνικά πνευματικά δημιουργήματα είναι τα αχρηστότερα της ζωής», «Τί τη θέλουμε την ελληνική φιλοσοφία που είναι άχρηστη αφού υπάρχει το `Αγιο Πνεύμα;», «Οι `Ελληνες φιλόσοφοι και οι ρήτορές τους είναι καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα παιδιά που λένε ανοησίες. Γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν με το μέρος τους ούτε έναν σοφό ή άσοφο, ούτε άνδρα ή γυναίκα, ούτε ένα μικρό παιδί από τόσα έθνη κι από τόσους λαούς, αλλά προκαλούσαν τόσα γέλια τα βιβλία που είχαν γράψει, ώστε μόλις τα παρουσίαζαν, να εξαφανίζονται, γι’ αυτό χάθηκαν τα περισσότερα» (Κατά Ιουλιανού και προς `Ελληνας), «Δεν πάνε να κρεμαστούν οι `Ελληνες σοφοί πουθενά, ή να γκρεμοτσακιστούν, αφού δεν ξέρουν τί τους γίνεται» (Κατά Ιουλιανού και προς `Ελληνας), «Οι `Ελληνες φιλόσοφοι ποτέ δεν έκαναν το σωστό, αλλά ήταν δειλοί, φιλόδοξοι, αλαζόνες και είχαν ασυλλόγιστα πάθη» (Λόγος ότι ο Θεός είναι Χριστός), «Ποιό είναι το όφελος να μάθεις τις βλακείες του Πλάτωνα;» (Κατά των Ελλήνων και σύγκρισις του Πλάτωνος προς τον Πέτρον), «Πόσο κόπιασε ο Πλάτωνας με τους μαθητές του με το να συζητάει περί γραμμής και γωνίας και σημείου, και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ τους και ανίσων, και για τέτοια θέματα λεπτεπίλεπτα όπως ο ιστός της αράχνης, διότι αυτά είναι για τη ζωή περισσότερο άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα, και χωρίς να ωφελήσει πολύ ή λίγο με τις συζητήσεις αυτές εγκατέλειψε έτσι τη ζωή» (Ομιλία για την Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή), «Πού είναι τώρα οι σοφοί των Ελλήνων με τα πυκνά τους γένια, με τους έξωμους χιτώνες τους και με τα παχιά λόγια; `Ολη τη βάρβαρη Ελλάδα ο σκηνοποιός Παύλος εχριστιάνισε» (Ερμηνεία της προς Ρωμαίους Επιστολής), «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του των Ελλήνων προγόνων να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης» (Περί κενοδοξίας και πώς πρέπει οι γονείς να ανατρέφουν τα τέκνα). Επίσης, λέει (Ιουδαίων Λόγος): «Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του Θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξει ευσπλαχνία και φιλανθρωπία παρά το θέλημα του Θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβεί πιο μιαρή από οποιονδήποτε φόνο». Ο Θεοδώρητος στην Εκκλησιαστική Ιστορία γράφει για τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Ο Μέγας Ιωάννης ασκητές που φλέγονταν από θείο ζήλο συγκέντρωσε, και αφού τους εφοδίασε με βασιλικές αποφάσεις τους εξαπέστειλε εναντίον ειδωλολατρικών ναών. Και τα χρήματα που δίδονταν στους τεχνίτες που κατέστρεφαν τους ναούς και στους υπηρέτες αυτών, δεν τα ξόδευε από τα βασιλικά ταμεία, αλλά έπειθε να τα προσφέρουν με φιλοτιμία οι γυναίκες που καλλωπίζονταν με τον πλούτο και λαμπρύνονταν με πίστη, παρουσίαζε δε έντονα την ευλογία που προερχόταν εξαιτίας της προσφοράς. Τους ναούς, λοιπόν, των δαιμονίων που είχαν διασωθεί, μ’ αυτόν τον τρόπο τους κατέστρεψε από τα θεμέλια».

   Ο Ρωμανός ο Μελωδός (6ος αιώνας μ.Χ.) στο έργο του «`Υμνος εις την Πεντηκοστήν» γράφει: «Τί φωνάζουν και χτυπιούνται οι `Ελληνες; Τί φαντάζονται για τον `Αρατο τον τρισκατάρατο; Γιατί ξεγελιούνται από τον Πλάτωνα; Γιατί συμβιβάζονται με τον άρρωστο Δημοσθένη; Τί καταλαβαίνουν από τον `Ομηρο που είναι όνειρο μωρό; Τί θρυλούν για τον Πυθαγόρα που δικαίως φιμώθηκε;»